Γιατί να παίζεις ποδόσφαιρο στην σχολή παναθηναϊκού Παλλήνης…..
Αν είσαι παιδί και έχεις επιλέξει να ασχοληθείς με το ποδόσφαιρο γιατί πολύ
απλά είναι το αγαπημένο σου άθλημα, τότε θα πρέπει να γνωρίζεις τόσο εσύ όσο
και οι γονείς σου κάποιες βασικές κατευθύνσεις.
·
Ο προπονητής έχει σαν στόχο να εμπνεύσει τα παιδιά να αγαπήσουν το ποδόσφαιρο
και τον αθλητισμό.
·
Είναι σημαντικό που αθλείσαι, ο αθλητισμός
λειτουργεί ως ασπίδα σε διάφορες
μάστιγες της εποχής (παχυσαρκία).
·
Συμμετέχεις σε ένα άθλημα το οποίο
σου αρέσει πολύ και είναι το χόμπι σου.
Νιώθεις τι θα πει διασκέδαση.
·
Δεν σε νοιάζουν οι νίκες ή οι
ήττες από στους αγώνες που διεξάγονται
αλλά απολαμβάνεις τη συνεργασία
σου με τα υπόλοιπα παιδιά.
·
Μέσα από την λειτουργία της
ομάδας, είσαι υποχρεωμένος να ακολουθείς ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα
προπονήσεων. Συνεπώς πρέπει να αναπτύξεις την πειθαρχία, την υπευθυνότητα και
τη συνέπεια σου.
·
Για να παίξεις ποδόσφαιρο, θα
πρέπει, παράλληλα, να έχεις καλούς βαθμούς στο σχολείο. Το ποδόσφαιρο δεν είναι
εφόδιο στην ζωή μας, είναι διασκέδαση, είναι αθλητισμός, η παιδεία και η
μόρφωση είναι οι στόχοι.
·
Έχεις με τον προπονητή σου τρείς
προπονήσεις μέσα στην εβδομάδα για να προετοιμαστείς για τον αγώνα του
Σαββατοκύριακου. Από την προετοιμασία
καταλαβαίνεις ότι η επίτευξη ενός στόχου, χρειάζεται σκληρή δουλειά.
·
Μαθαίνεις να συνεργάζεσαι με άλλα
παιδιά και ειδικά να προσαρμόζεσαι στις ανάγκες της ομάδας (κοινωνικοποίηση).
·
Με την πάροδο των προπονήσεων και
τη συνεχή εξάσκηση στο άθλημα ,
αντιλαμβάνεσαι την βελτίωση που έχεις σε διάφορους τομείς της φυσικής
κατάστασης, με αποτέλεσμα να γεμίζεις αυτοπεποίθηση από την ενδεχόμενη πρόοδό
σου.
·
Το άγχος που μπορεί να έχεις κατά
την διάρκεια της προπόνησης ή του αγώνα, μαθαίνεις πώς να το διαχειρίζεσαι. Παρόμοια
περιστατικά που θα σου συμβούν γενικά στην ζωή σου, μαθαίνεις να τα ελέγχεις.
Το ποδόσφαιρο είναι μια μικρογραφία της ζωής.
Οι γονείς έχουν ενεργό ρόλο στη συμμετοχή σου στο
ποδόσφαιρο:
·
Ο ρόλος τους μπορεί να είναι
ανασταλτικός ή βοηθητικός-υποστηρικτικός.
·
Δε σε διορθώνουν σε
τεχνικά-τακτικά ζητήματα. Είναι οι γονείς σου και όχι οι προπονητές σου.
·
Η συμπεριφορά τους θα πρέπει να σε
γεμίσει ευφορία και αυτοπεποίθηση. Να σε επιβραβεύουν σε κάθε έκβαση της
προπόνησης ή του αγώνα.
·
Μην μπερδευτούν πως είσαι μόνο
αθλητής . Είσαι παιδί που κάνεις αθλητισμό.
·
Η σχέση μεταξύ σας είναι σχέση συνεργασίας και όχι αμφισβήτησης.
·
ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ
ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΜΑΧΟΙ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΚΑΙ ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΡΙΤΕΣ ΤΟΥ. ΕΙΝΑΙ
ΤΑ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ, ΛΕΙΤΟΥΡΓΩΝΤΑΣ ΣΑΝ ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ ΤΟΥ.
Η
πραγματική αξία για ένα προπονητή στις αναπτυξιακές ηλικίες, βρίσκεται πάντα σε
μακροπρόθεσμη βάση. Σημασία έχει πόσα παιδιά κατάφερε να εμπνεύσει και να
καλλιεργήσει για να αγαπήσουν το παιχνίδι και τον αθλητισμό για όλη τους την
ζωή…..
Με τα μάτια
ενός πεντάχρονου
Τι να Βλέπει
άραγε ένα παιδί στο Γήπεδο;
Η οργάνωση ποδοσφαιρικών τμημάτων με παιδιά προσχολικής ηλικίας, η
ύπαρξη αρκετών διοργανώσεων και η ανταπόκριση των γονέων κάνει αναγκαία την
προσπάθεια να δούμε τον αγωνιστικό χώρο μέσα από τα μάτια των μικρών
ποδοσφαιριστών .
Κυριακή πρωί και το πάρκινγκ του Soccer
station, αρχίζει να γεμίζει αυτοκίνητα.
Μαμάδες και μπαμπάδες φέρνουν τους λιλιπούτειους ποδοσφαιρικούς αστέρες για να
αγωνιστούν στο πρώτο τους παιχνίδι.
Ο καταπληκτικός καιρός, ο ζεστός ήλιος, η πανέμορφη ατμόσφαιρα του ανοικτού
ορίζοντα με τα πολύχρωμα ρούχα των διαφόρων ομάδων, συνθέτουν ένα φανταστικό
σκηνικό.
Λίγο αργότερα οι γονείς θα πάρουν θέση για να παρακολουθήσουν το πρώτο παιχνίδι
του παιδιού τους, μια στιγμή κυριολεκτικά μοναδική.
Το σφύριγμα της έναρξης μας ανεβάζει το ενδιαφέρον και οι αντιδράσεις
ενθουσιασμού για την ομάδα και το παιδί μας διαδέχονται η μία την άλλη.
Το σφύριγμα της λήξης συνοδεύεται από ομαδική επίσκεψη στο κυλικείο. Mετά από το σνακ που
προγραμμάτιζαν οι γονείς μετατρέπεται γρήγορα σε πάρτι με την βοήθεια των πιο
ζωηρών βεβαίως.
Αυτό το ιδανικό κυριακάτικο πρωινό μερικές φορές μπορεί να χαλάσει και αιτία
είναι πάντα η συμπεριφορά των ενηλίκων.
Πώς σκέφτονται τα παιδιά και τι επιπτώσεις έχει στην μετέπειτα ζωή τους αυτή η
σκέψη;
Στην προσχολική ηλικία 4-6 χρ. τα παιδιά αναπτύσσουν εγωκεντρικό συναισθηματικό
και κοινωνικό επίπεδο.
Τώρα είναι πια ικανοί να μάθουν, να αγωνιστούν, να παίξουν και να συνεργαστούν.
Μέχρι τώρα όλα όσα μάθαιναν ήταν γύρω από αυτούς.
Η μπάλα μου, η Μαμά μου...
Και ξαφνικά ‘’Μου πήρε την μπάλα μου’’ ‘’ που είναι η Μαμά μου’’.
Πόσο επηρεάζεται η συμπεριφορά του παιδιού που βλέπει να ανατρέπεται ο συνηθισμένος
κόσμος σε αυτό το ‘’γήπεδο’’
Πολλά σχολεία έχουν ειδικούς (κοιν. λειτουργούς) που βοηθούν παιδιά που
έρχονται για πρώτη φορά στο σχολείο να ξεπεράσουν αυτές τις φοβίες.
Στο γήπεδο όμως δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα.
Είναι πιστεύω υποχρέωση όλων των ενηλίκων που ασχολούνται με αυτήν ειδικά την
ηλικία, (Γονείς ,Προπονητές) να εστιάσουν την προσοχή τους στο τι βλέπει το
παιδί κάθε φορά .
Ο
μεγαλύτερος στόχος θα πρέπει να είναι η απόκτηση θάρρους.
Μερικές φορές η συμπεριφορά των ενηλίκων μόνον αυτό τον στόχο δεν υπηρετεί.
Φαίνεται πως μερικοί γονείς και προπονητές έχουν σύγχυση των ρόλων τους.
Και ενώ όλοι λέμε και λέμε να είμαστε
προσεκτικοί το ξεχνάμε αυξάνοντας την κριτική μας και ξεχνώντας την αγάπη που
έχουν ανάγκη τα παιδιά.
Την ώρα του παιχνιδιού για παράδειγμα ακόμη και ένα μπαλόνι που σπάει μπορεί να
τρομάξει τα παιδιά που εκείνη την ώρα όπως είπαμε πριν αντιμετωπίζουν την
ανατροπή του μέχρι εκείνη την ώρα γνωστού κόσμου.
Θα ήταν πραγματικά τραυματική εμπειρία μετά από αυτό να δει μια συμπεριφορά του
γονέα του άγνωστη σε εκείνον.
Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε για να καταλάβουμε πως το παιδί αντιλαμβάνεται
την κατάσταση σε ένα γήπεδο;
Πιστεύω πραγματικά ότι πρέπει να σκεφτούμε με το δικό τους μυαλό και να δούμε
με τα δικά τους μάτια το παιχνίδι.
Ένας πολύ καλός τρόπος για να μάθετε τι πραγματικά βλέπει το παιδί σας στο
γήπεδο είναι να βιντεοσκοπείτε το παιχνίδι και να το βλέπετε μετά μαζί του
αφήνοντάς το να σχολιάσει με τον δικό του τρόπο ότι του έκανε εντύπωση ώστε να
καταλάβετε και ποιές οι εμπειρίες που βίωσε.
Υπάρχουν σίγουρα διαφορετικά παιδιά με διαφορετικές ικανότητες και χαρίσματα.
Το παιχνίδι στον ανοιχτό χώρο είναι το
καλύτερο δώρο που κάνει ένας γονιός στο παιδί του.
MSC. ΑΛΕΦΑΝΤΗΣ
ΣΠΥΡΙΔΩΝ
ΠΟΙΟΣ ΤΥΠΟΣ ΓΟΝΙΟΥ ΕΙΣΤΕ ?
Γονιός-φίλαθλος: Με ένταση που συνεχώς αυξάνεται
χειρονομεί, φωνάζει και βρίζει διαιτητές, προπονητές, άλλους φιλάθλους, ακόμα
και παιδιά! Μερικές φορές έρχεται και στα χέρια...
Γονιός-προπονητής: Απευθυνόμενος στο παιδί του ή σε άλλα παιδιά: Δώσε
πάσα, σούταρε, έλα στην άκρη, μόνος σου, ξύπνα Γιώργο! Δεν είδες χθες τον Μέσι πως σουτάρει!!!
Γονιός-διαιτητής: Αυτό είναι φάουλ και κάρτα, ρε άσχετε! Οφσάιντ!!!(ακόμα
και αν παίζουν στο 8χ8)! Αλλαγή στο πλάγιο κ.α.
Γονιός-ποδοσφαιριστής: Απορροφημένος από τη ροή του αγώνα τρέχει δεξιά
-αριστερά στην κερκίδα ακολουθώντας την μπάλα, σουτάρει, ΄΄σπάει΄΄
τη μέση του.
Γονιός-αόρατος: Φέρνει το παιδί του και εξαφανίζεται! Μάλλον θεωρεί την
ώρα της προπόνησης μια καλή ευκαιρία για καφεδάκι ή ψώνια, χωρίς την παρουσία
των παιδιών.
Γονιός-γονιός: Κάθεται συχνά ή αρκετές φορές στην κερκίδα, παρακολουθεί
με ενδιαφέρον τις προσπάθειες του παιδιού του, χειροκροτεί και ενθαρρύνει σε
κόσμια πλαίσια τις προσπάθειες όλων των παιδιών. Συζητάει με τον προπονητή για
ότι κρίνει απαραίτητο, με καλή διάθεση. Βάζει το ποδόσφαιρο στη σωστή του
διάσταση σε συζητήσεις με το παιδί του, επιβραβεύοντας κυρίως την προσπάθεια
και όχι το αποτέλεσμα. Βοηθά το παιδί του σε αυτή την ενασχόληση, χωρίς να το
πιέζει (ρύθμιση και συνδυασμός σχολείου-ποδοσφαίρου-φροντιστηρίου-ελεύθερης
ώρας και παιχνιδιού).
Για να μπορέσει ο προπονητής να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση, πρέπει να την
κατανοήσει χωρίς φυσικά να την αποδεχτεί. Όλα τα παραπάνω πηγάζουν από την
γενικότερη κουλτούρα και την παιδεία μας σε σχέση με το ποδόσφαιρο. Όποιος
πηγαίνει στο γήπεδο είναι ‘’ειδικός’’
για όλα άσχετα αν έχει παίξει ποδόσφαιρο. Μπορεί να είναι προπονητής,
διαιτητής, παράγοντας. Έχει γνώμη για όλους και όλα και την υποστηρίζει με
θέρμη. Αλλά το σημαντικότερο στην περίπτωση των παιδικών πρωταθλημάτων:
Είναι γονιός! Δύσκολα μπορεί να είναι αντικειμενικός. Μπορεί να
πιστεύει ότι ο γιος του είναι το μεγαλύτερο ταλέντο.
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΛΥΣΕΙΣ ΠΡΟΣΕΧΩΣ....
ΣΧΟΛΗ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ
ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥ - Α.Σ. ΕΘΝΙΚΟΣ ΠΑΛΛΗΝΗΣ
Πρόωρη εξειδίκευση στο παιδικό ποδόσφαιρο: Ένας δύσκολος
δρόμος για τα παιδιά μας
Πολλοί γονείς ονειρεύονται να γίνει ο γιος τους ο
επόμενος Μέσι. Τα όνειρα και τα θέλω του γονιού για
το παιδί του, μπορεί να επηρεάσουν αρνητικά ολόκληρη τη ζωή του παιδιού και να
έχουν μεγάλο τίμημα. Βλέπουμε συχνά γονείς και προπονητές να πανηγυρίζουν έξαλλα
για την κατάκτηση ενός τίτλου ή μιας νίκης. Βλέπουμε παιδιά να κλαίνε επειδή
έχασαν ένα παιδικό τουρνουά. Βλέπουμε εικόνες με τόσο ακραίες αντιδράσεις λες
και κρίνεται ένα παιχνίδι Champion League!!!
Τα παραπάνω δεν έχουν σχέση με τη χαρά της νίκης ή της συμμετοχής. Οι
ισορροπίες είναι λεπτές και οι επιδράσεις μεγάλες στη διαμόρφωση του χαρακτήρα
και της προσωπικότητας του παιδιού. Για να μπορέσει να γίνει ένα παιδί
πρωταγωνιστής μεγάλος ποδοσφαιριστής, επαγγελματίας ή πρωταθλητής σε κάποιο
άθλημα γενικότερα, χρειάζονται ως και 10 χρόνια εντατικής δουλειάς, με κόπο,
ιδρώτα, κούραση, πίεση ψυχολογική και σωματική. Όμως, παρά τις θυσίες και τις
προσπάθειες που θα κάνει ένα παιδί(που συχνά δεν επιλέγει αυτό το δρόμο) η
επιτυχία δεν είναι εξασφαλισμένη. Δυστυχώς, στον αθλητισμό δεν λειτουργούν όλα
με βάση τη λογική, την αξιοκρατία και την σχέση προσπάθεια-ανταμοιβή. Οι
ανταμοιβές μπορεί να είναι ανύπαρκτες για το παιδί και να έχουν ως αποτέλεσμα
μια χαμένη παιδική ηλικία ,ψυχολογικά και σωματικά τραύματα και το στίγμα της
αποτυχίας. Τα παιδιά που ειδικεύονται γρήγορα και βιώνουν πολλές επιτυχίες σε
νεαρή ηλικία, δυσκολεύονται να ανταπεξέλθουν σε αποτυχίες αργότερα.' Ολα αυτά δε σημαίνουν ότι πρέπει να αποθαρρύνουμε ένα παιδί
που έχει την όρεξη και το ταλέντο να ασχοληθεί σοβαρά με το ποδόσφαιρο. Όμως,
είναι υποχρέωση μας σαν προπονητές και γονείς, να τοποθετήσουμε τα πράγματα στη
σωστή τους διάσταση-προτεραιότητα και απλά να βοηθήσουμε τα παιδιά, να
διαχειριστούν σωστά τα παραπάνω. Υπάρχουν νόρμες και κανόνες, υπάρχει ο σωστός
δρόμος, υπάρχει το περιεχόμενο της προπονητικής διαδικασίας για κάθε ηλικία. Η
προσωπική ικανοποίηση του προπονητή ή το καμάρι του γονιού δεν έχει θέση σε
αυτή τη διαδικασία. Το παιδί σίγουρα πρέπει να ενθαρρύνεται να συμμετέχει σε
διάφορες οργανωμένες αθλητικές δραστηριότητες, όπως και να έχει χρόνο για
ελεύθερο παιχνίδι. Όταν το παιδί επιδείξει ένα ιδιαίτερο ταλέντο, ο γονιός
πρέπει να βοηθήσει το παιδί σε αυτή του την ενασχόληση, σε συνδυασμό μέ το σχολείο και τις υπόλοιπες κοινωνικές του
δραστηριότητες, χωρίς να το πιέσει. Δυστυχώς, δεν υπάρχει πρόβλεψη και οργάνωση
από την πολιτεία για να βοηθηθούν τα παιδιά-ταλέντα σε συνδυασμό με την
εκπαιδευτική διαδικασία. Το πιο συνηθισμένο φαινόμενο είναι σε αυτές τις
περιπτώσεις είτε να σταματάει το παιδί την ενασχόλησή του στις τελευταίες
τάξεις του Λυκείου για να αφιερωθεί στα μαθήματα είτε να αμελεί τα μαθήματα του
και να δίνεται στον αθλητισμό.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών? Τα συμπεράσματα δικά σας. Η απόφαση είναι επίσης δική
σας. Είναι όμως μια απόφαση ζωής, δύσκολη σίγουρα όπως και ότι αφορά τα παιδιά
μας. Προσπαθήστε να θέσετε τα πράγματα στη σωστή τους βάση.
Τελειώνοντας θα σας κάνω μια ερώτηση, που κάνω συχνά και στα παιδιά όταν
συζητάμε:
Κοιτάξτε γύρω σας ,στον κοινωνικό σας περίγυρο και δείτε πόσοι είναι
επαγγελματίες ποδοσφαιριστές(ζουν από το ποδόσφαιρο) και πόσοι είναι γιατροί,
δικηγόροι, καθηγητές κ.α. Είναι πολύ πιο δύσκολο να γίνεις επαγγελματίας
ποδοσφαιριστής από ότι γιατρός ή δικηγόρος.
Να πιστεύεις στον εαυτό σου και να προσπαθείς! Όλοι θα κάνουμε λάθη. Το θέμα δεν είναι το λάθος, αλλά να μάθεις να το αντιμετωπίζεις!
Υπάρχουν πολλοί δρόμοι για να φτάσεις στο στόχο σου! Προσπάθησε να βρεις τον κατάλληλο!
Η ομαδική σκέψη είναι δύναμη! Ζούμε πάντα σε ομάδες και επηρεάζουμε ο ένας τον άλλο με τις ενέργειές μας!
Μπορείς να τα καταφέρεις καλύτερα με τη συνεργασία! Οι σκέψεις και οι ενέργειές μας, έχουν μεγαλύτερη αξία όταν τις μοιραζόμαστε!
Ο Σεβασμός είναι αρετή! Η αγάπη, η ευγένεια και η αποδοχή της ιδιαιτερότητας, κάνουν τη ζωή μας καλύτερη!
Ιστορία 1η –Η αξία της ομαδικότητας…
Ο Γιώργος έφτασε με χαρά στο γήπεδο. Ο προπονητής του όπως πάντα τον υποδέχτηκε με χαμόγελο, του χάιδεψε το κεφάλι και τον καλωσόρισε. Μέσα σε λίγα λεπτά, όλη η ομάδα ήταν μαζεμένη, περιμένοντας ανυπόμονα να ακούσουν το θέμα της προπόνησης.
-Σήμερα παιδιά, θα ασχοληθούμε με την πάσα. Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο της τεχνικής, απαραίτητο στα πλαίσια της ομαδικότητας και της συνεργασίας μας με τους υπόλοιπους συμπαίκτες, ώστε βοηθώντας ο ένας τον άλλο, να μπορέσουμε να πετύχουμε το στόχο μας. Ο προπονητής ανέλυσε τα βασικά σημεία και στη συνέχεια άρχισε στην πράξη η εκπαίδευση. Πολλές επαναλήψεις και επιμονή από τον προπονητή, που έτρεχε από ζευγάρι σε ζευγάρι, διορθώνοντας και επιβραβεύοντας. Στο τελικό παιχνίδι, που μετρούσε εκτός από το γκολ και ο στόχος ‘’6 επιτυχημένες πάσες-1 γκολ’’, η ομάδα του Γιώργου κέρδισε 7-6. Μάλιστα ο Γιώργος, ήταν αυτός που μπόρεσε να πετύχει 3 πολύ σημαντικές πάσες στην τελευταία φάση του παιχνιδιού, που έκρινε και το νικητή, όχι με ένα γκολ, αλλά με βάση το στόχο! Ο προπονητής έκλεισε την προπόνηση, επιβραβεύοντας τα παιδιά, τονίζοντας τη σημασία της ομαδικής σκέψης και συμπεριφοράς! Ο Γιώργος έφυγε πολύ χαρούμενος από το γήπεδο και σε όλη τη διαδρομή, δε σταμάτησε να μιλάει, εξηγώντας στη μητέρα του, πόσο σημαντική είναι η πάσα στο παιχνίδι και πόσο ωραία ένιωθε που βοήθησε την ομάδα του να κερδίσει.
2 χρόνια αργότερα, στον τελικό του πρωταθλήματος Προπαίδων, ο Γιώργος ‘’χαρίζει’’ στην ομάδα του τη νίκη, όταν βρέθηκε λίγο δεξιά στην περιοχή, σε ένα ονειρικό τετ-α-τετ με τον αντίπαλο τερματοφύλακα, αλλά αντί να σουτάρει πάσαρε τη μπάλα στον αμαρκάριστο συμπαίκτη του Δημήτρη, που εύκολα σκόραρε για το τελικό 2-1! Στο τέλος, όλη η ομάδα πιασμένη χέρι-χέρι πανηγύριζε τη νίκη. 14 λαμπερά πρόσωπα, 14 φωτεινά χαμόγελα, 14 ευτυχισμένα παιδιά! Ο προπονητής χαϊδεύει το Γιώργο στο κεφάλι , λέγοντας του: ‘’Μπράβο Γιώργο, τέλεια πάσα!’’ Ο Γιώργος χαμογελάει, λέγοντας ‘’Ευχαριστώ Coach!’’ ξέροντας πως δε θα ξεχάσει ποτέ τη στιγμή της πάσας και το χέρι του προπονητή στα μαλλιά του…
Ιστορία 2η –Η ελευθερία της επιλογής και η αξία του λάθους…
Για ένα ακόμα πρωινό η κατάσταση στην κερκίδα, σε αγώνα για το πρωτάθλημα Προτζούνιορ είχε την ίδια εικόνα. Κάποιοι γονείς προσπαθούσαν με τον δικό τους τρόπο, να βοηθήσουν τα παιδιά να φτάσουν στη νίκη, φωνάζοντας και κατευθύνοντας κάθε ενέργεια τους. Στο γήπεδο ο Χάρης μη βρίσκοντας συμπαίκτη ελεύθερο, δοκίμασε να περάσει με την τελευταία προσποίηση που διδάχτηκε τον αντίπαλο του, έχασε τη μπάλα και η ομάδα του δέχτηκε γκολ. Φωνές ακούστηκαν για μια ακόμα φορά, από γονείς που στόχευαν στον προπονητή και το μικρό Χάρη. Στο ημίχρονο ο προπονητής είπε στο Χάρη, που φαινόταν στεναχωρημένος: ’’ Δεν είχες επιλογή πάσας. Η προσποίηση ήταν μια επιλογή και είναι σημαντικό που προσπάθησες να βρεις λύση, εφαρμόζοντας την προσποίηση που μάθαμε τις τελευταίες μέρες. Είναι σημαντικό να πιστεύουμε στον εαυτό μας και να παίρνουμε ευθύνη προσπαθώντας να βρούμε λύσεις στο παιχνίδι.’’ Στο 2ο ημίχρονο ο Δημήτρης βρέθηκε απέναντι από τον τερματοφύλακα, με το Χάρη αριστερά του ολομόναχο. Κοντοστάθηκε λίγο δείχνοντας να σαστίζει και να περιμένει κάτι… Η φωνή του πατέρα του έδωσε τη λύση: ‘’Σούταρε!!! ‘’ Δίχως να προλάβει καν να σκεφτεί, σούταρε προς την εστία. Το σουτ δεν είχε δύναμη και έφτασε στα χέρια του τερματοφύλακα που μπλόκαρε τη μπάλα. Η φωνή του πατέρα του ακούστηκε ξανά: ‘’Ψηλά σου έχω πει, δεν φτάνει το δοκάρι ο τερματοφύλακας!’’ Ο προπονητής της ομάδας, σκεφτόταν πως απαιτείται ακόμα μια συνάντηση με τους γονείς άμεσα, για να μπορέσει να τους θυμίζει πόσο σημαντικό είναι να μην τα κατευθύνουν από την κερκίδα, αλλά να τα αφήσουν να παίξουν και να βρουν μόνα τους τις λύσεις, μέσα από όσα έχουν διδαχτεί στην προπόνηση.
10 χρόνια αργότερα ο Χάρης και ο Δημήτρης, συμπαίκτες σε ομάδα Κ-20, προσπαθούν σκληρά για να κερδίσουν το πρώτο επαγγελματικό τους συμβόλαιο, αφού και οι 2 κάνουν ένα πολύ καλό πρωτάθλημα, αγωνιζόμενοι στη μεσαία γραμμή. Δυστυχώς ένας όμως θα μπορέσει να ανέβει στην 1η ομάδα και η απόφαση του επικεφαλής προπονητή είναι ο Χάρης! Όπως εξήγησε στους συνεργάτες του: ‘’ Ο Δημήτρης είναι πολύ προβλέψιμος, δεν παίρνει πρωτοβουλίες , δεν έχει καθόλου φαντασία στο παιχνίδι του. Ο Χάρης έχει αυτοπεποίθηση, μπορεί με την ίδια επιτυχία να παίξει απλά, αλλά και να κάνει το απρόοπτο, δίνοντας λύσεις όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα. Έχει ηγετικά χαρακτηριστικά.’’
Ιστορία 3η- Ο σεβασμός και το τίμιο παιχνίδι…
Το ντέρμπυ του τοπικού πρωταθλήματος Παίδων εξελισσόταν ιδανικά για την ομάδα του Γιάννη, καθώς ήταν γηπεδούχος και ήδη στο 2-0, λίγο πριν λήξει το ημίχρονο. Το πέναλτι που δόθηκε σε βάρος της ομάδας του, έκανε έξαλλο τον προπονητή του Γιάννη! Μάλιστα αποβλήθηκε αφού μπήκε στον αγωνιστικό χώρο, ζητώντας εξηγήσεις. Το σκορ μειώθηκε σε 2-1 καθώς ο αντίπαλος ευστόχησε στο πέναλτι. Η έξοδος του διαιτητή στο ημίχρονο συνοδεύτηκε με πολύ έντονες διαμαρτυρίες από γονείς, που του απέδωσαν δόλο και έλλειψη ικανότητας. Στα αποδυτήρια τα παιδιά με σκυμμένα κεφάλια, άκουγαν τον προπονητή , να τους τονίζει: ‘’Πρέπει να παίξουμε πολύ πιο δυνατά γιατί το ποδόσφαιρο είναι αντρικό σπορ! Πρέπει να προσπαθήσουμε να νικήσουμε και τον διαιτητή, ο οποίος μας αδικεί. Θέλω να είστε καμικάζι! Γιάννη ξύπνα! Δεν έχεις ακουμπήσει τη μπάλα! Σε έχει σβήσει ο αμυντικός. Ρίξε και συ καμιά κλωτσιά να του σπάσεις τον τσαμπουκά! ‘’ Στο 2ο ημίχρονο η ένταση μεταφέρθηκε όπως ήταν φυσικό στον αγωνιστικό χώρο. Ο Γιάννης δέχτηκε γρήγορα κίτρινη κάρτα για διαμαρτυρία προς το διαιτητή. Λίγο αργότερα, αποβλήθηκε αφού κλώτσησε τον προσωπικό του αντίπαλο και η ομάδα του έμεινε με 10 παίκτες. Με παίκτη παραπάνω για τους αντιπάλους, το ματς έληξε τελικά με ολική ανατροπή 2-3 και βέβαια όλοι στην ομάδα, έριξαν την ήττα στον διαιτητή. ‘’Έχει δίκιο ο coach! Καλά του τα είπε! O διαιτητής ήταν στημένος για να χάσετε! Και δεν έπρεπε να σε αποβάλει για μια κλωτσιά. Ποδόσφαιρο παίζετε, όχι τις κουμπάρες! ‘’ του είπε ο πατέρας του στην επιστροφή.
15 χρόνια αργότερα, στην κερκίδα των φανατικών οπαδών ο Γιάννης εκτοξεύει μια φωτοβολίδα στον αγωνιστικό χώρο, όταν η αντίπαλη ομάδα βγαίνει για ζέσταμα. Το ματς δεν ξεκινάει ποτέ. Στις συμπλοκές που ακολουθούν με τους αστυνομικούς, ο Γιάννης συλλαμβάνεται και οδηγείται στο αυτόφωρο…
Ιστορία 4η-Μαζ ί μπορούμε περισσότερα
Όλη την εβδομάδα ο προπονητής επικεντρώθηκε στη συνεργασία 2 ποδοσφαιριστών στην επίθεση, για να δημιουργηθούν συνθήκες 1-2. Πολλές επαναλήψεις σε χώρους τόσο στον άξονα, όσο και στις άκρες, παιχνίδια με στόχο αυτή τη συνεργασία. ‘’Κινήσου στον αντίπαλο! Προκάλεσέ τον! Δώσε διαγώνια καθαρή πάσα στο συμπαίκτη σου και κινήσου με ταχύτητα στην πλάτη του αντιπάλου!’’ Τα παιδιά καταλάβαιναν πόσο σημαντικό ήταν από τον τόνο της φωνής και τη σοβαρότητα του προπονητή. ‘’Πρέπει να μάθετε να συνεργάζεστε για να μπορέσετε να πετύχετε τους στόχους σας. Πολλές φορές δεν μπορούμε μόνοι μας, να βρούμε λύσεις. Δύο μαζί μπορούμε να καταφέρουμε περισσότερα. Το 1-2 είναι μάθημα ζωής παιδιά!’’ Ο Αλέξανδρος και ο Μιχάλης, συμπαίκτες , συμμαθητές και γείτονες, τις μέρες που δεν είχαν προπόνηση, συναντιόταν σε μια μικρή αλάνα ανάμεσα στα σπίτια τους και έκαναν εξάσκηση σε όσα τους μάθαινε ο προπονητής. Έφτιαξαν πολλές διαφορετικές φάσεις εκείνη την εβδομάδα, μικρές φανταστικές ποδοσφαιρικές ιστορίες προσπαθώντας να τελειοποιήσουν το 1-2. Μέσα από τις τόσες επαναλήψεις και τις προσπάθειές τους, κατάλαβαν τη δύναμη της συνεργασίας γενικότερα για να μπορέσουν να βρουν λύσεις. Το Σάββατο με μια υπέροχη μεταξύ τους συνεργασία ο Μιχάλης σκόραρε και η ομάδα νίκησε 1-0.
28 χρόνια αργότερα, ο Αλέξανδρος και ο Μιχάλης, οικογενειάρχες πλέον συνεχίζουν αυτή την πολύ όμορφη σχέση και τη διάθεση να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο. Συζητάνε και προσπαθούν να βρουν λύση για όσα τους απασχολούν και είναι ο ένας δίπλα στον άλλο σε κάθε πρόβλημα. Το οινοποιείο που άνοιξαν μαζί, προσπαθώντας να αξιοποιήσουν τους μικρούς οικογενειακούς αμπελώνες που κληρονόμησαν από τους γονείς τους, πηγαίνει όλο και καλύτερα και οι οικογένειές τους ζουν από αυτό. Συνεχίζουν να πηγαίνουν στο γήπεδο κάθε Σάββατο, για να καμαρώσουν τους γιούς τους, που κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο ποδόσφαιρο…
Η ζωή ενός ανθρώπου διαμορφώνεται σε μεγάλο βαθμό από τα βιώματά του όταν είναι παιδί…
